Tjaarke is de weduwe van de in mei 2020 op 76-jarige leeftijd overleden Lourens Eising. Hij is jarenlang een bekend gezicht bij SEH. Eerder trapte hij zelf tegen de bal, maar deze eeuw was hij vooral toeschouwer bij het eerste elftal. Bloedfanatiek moedigde hij de spelers aan. Bovendien hield hij jarenlang de ledenadministratie bij en de laatste jaren was hij te vinden bij de onderhoudsploeg, de groep vrijwilligers die iedere dinsdagmorgen bij elkaar komt om het sportpark spic en span te maken. Kortom: Een echte SEH’er. 

Zittend aan de tafel in de woonkamer legt Tjaarke nu uit hoe het zit. Het begint eigenlijk begin deze eeuw, als de toen 15-jarige Fanusa Camara naar Nederland afreist. Zijn ouders zijn omgekomen bij een auto-ongeluk. Via een plaatselijke stichting voor uitgeprocedeerde asielzoekers komt hij na een aantal jaren in contact met Tjaarke. Zij doet daar vrijwilligerswerk. Fanusa moest als alleenstaande minderjarige vluchteling weer terug naar zijn land, het West-Afrikaanse Guinee. Maar dat wilde hij helemaal niet en hij zag de toekomst bijzonder somber in. Tjaarke en Lourens bezoeken hem daarom wekelijks in het detentiecentrum in Schiphol, waar ze op hem inpraten. Ze beloven Fanusa te helpen bij het opbouwen van een nieuw leven.  

Zo’n vijftien jaar, Fanusa vertrekt na zeven jaar uiteindelijk toch uit Nederland, kan gesteld worden dat het gelukt is. Hij is getrouwd en heeft drie jonge meisjes. En hij heeft een winkel met tweedehands spullen. Die worden voor een groot deel hier in Nederland ingezameld en vervolgens per container eens per twee maanden vervoerd. ,,Ik koop nu veel diepvriezen en televisies. In die vrieskisten kun je ook weer andere goederen stoppen. Zoals kleding’’, legt Tjaarke uit. 

Ze ziet Fanusa inmiddels ook als haar zoon. Ze probeert er ieder jaar heen te gaan. ,,Ik ben in februari nog geweest. Hoe dat is? Moeilijk. Het is een chaotisch land waar je vooral moet zien te overleven. In coronatijd is bezoek helemaal lastig… Maar als gezin doen ze het goed.’’ 

De winkel van Fanusa staat in de hoofdstad, Conakry. Er wonen miljoenen mensen. Even verderop, op het platteland, is zijn woning. Daar vlakbij is een gezondheidscentrum, Centre Santé Yarie, geopend op initiatief van Fanusa. Er worden ook bevallingen gedaan. De familie Eising heeft met hem een stichting opgericht om het centrum financieel mogelijk te maken. Dorpelingen kunnen er ook drinkwater krijgen uit de waterput direct naast het centrum. 

Tjaarke geeft aan dat ze Fanusa wel moesten helpen toen hij in Nederland zat: ,,Hij had wel wat in zijn mars, merkten we gelijk. Maar het kon niet anders, we zagen het voor onze ogen gebeuren. Je wordt erin betrokken en denkt: ‘Dit kan toch helemaal niet’. Bovendien kijk je naar wat je zelf hebt gekregen.’’ 

Daarmee doelt ze vooral op haar overleden echtgenoot Lourens. Hij krijgt rond 1990 als één van de eersten in Nederland een donorhart. Hij zou er acht jaar mee kunnen leven, zeggen de artsen dan. Maar dat wordt véél langer en bovendien krijgt hij later nog een nier van iemand anders. 

Door Tjaarke en Lourens is de combinatie tussen de plaatselijke voetbalclub en het goede doel snel gemaakt. ,,Fanusa kreeg, toen Lourens ledenadministrateur was, een pasje van SEH. Daar was hij zó trots op. Dat kenden ze helemaal niet. Hij heeft het nog steeds in zijn portemonnee zitten geloof ik’’, vertelt Tjaarke. 

Ondertussen laat ze een familiefoto van Fanusa met zijn vrouw en dochters zien. En even later toont Tjaarke de foto’s die op verzoek zijn opgezocht van de SEH-kleding. Vrolijke mannen in SEH-tenue met een beker in de hand, sponsors Houtman Transport en Remy zijn zichtbaar. Wat andere mannen hebben shirts met daarop Riethandel Brasjen aan. Het nummer van die shirts staat daarbij (ook) op de voorkant. 

De leukste afbeelding is misschien wel die van een vijftal jongeren, waaronder een meisje, dat oude trainersjassen van SEH draagt. Het vorige logo van de club is erop zichtbaar. ,,Het gaat om al het overtollig sportgoed. Soms hebben we ook wel eens ballen gehad. Een deel wordt verkocht, maar we geven ook veel weg aan de kinderen daar’’, zegt Tjaarke. 

Ze waardeert het zeer dat SEH de kleding bij haar brengt, als enige sportclub: ,,Dat vinden ze zo leuk. Als er maar iets is zijn ze al heel blij. En vergis je niet: Voetbal is een belangrijke sport daar. Overal op de wegen wordt het gespeeld. Dus ja, ze vinden het heel leuk.’’ 

Hij moet lachen als hij de vraag krijgt in het clubhuis van SEH. Na kort nadenken geeft hij toch maar antwoord op hoe lang hij eigenlijk met dit project is bezig geweest: ,,Ruim 1,5 jaar, toch wel dagelijks een aantal uren. Het was vreselijk veel werk. Maar ja: ik ben een verenigingsman en dat blijf ik ook.’’ 

Het zijn de woorden van Barend de Ruiter (68 jaar). Hij was van 2008 tot en met 2021 dertien jaar voorzitter van SEH. Nu ligt voor hem op tafel het eerste deel van de Molenbeekpapers: over de historie van de club in de periode dat SEH op sportpark Molenbeek voetbalde. Deel 1 gaat in het bijzonder over de onderafdeling tussen 1957 en 1971. Deel 2 (van seizoen 1971/72 tot en met 1983/84) ligt inmiddels bij de drukker en De Ruiter heeft ook al plannen voor een derde boek. 

Hij vertelt over het ontstaan van dit project: ,,Ik ben geïnteresseerd in (plaatselijke) geschiedenis. Maar als je het archief van de club nakijkt kun je zeker over de eerste zes á zeven jaar niks terugvinden. Verslagen van bestuursvergaderingen zijn er pas sinds 1967, terwijl SEH in 1957 is opgericht. Dat riep bij mij de vraag op: ‘Hoe ging het in die tijd bij SEH’ en zodoende ben ik aan de slag gegaan.’’ 

De Ruiter duikt de archieven in. Digitaal, bij de streekarchieven van Epe en Oldebroek, maar ook het provinciaal archief in Zwolle wordt bezocht. Aangezien hij sinds het najaar van 2019 gepensioneerd is en er door het coronavirus de afgelopen jaren regelmatig niet kan worden gevoetbald, heeft hij er de tijd voor.  

Alle artikelen die met SEH te maken hebben heeft De Ruiter verzameld. ,,Ik denk dat wel 95 procent over het eerste elftal gaat. Zoals wedstrijdverslagen, voorbeschouwingen en aanstellingen van trainers. Maar er zijn ook berichten over andere activiteiten. Zoals grasbaanraces, wielerrondes, bazaars en verlotingen.’’ 

Omdat het boek vooral gaat over de periode waarin SEH op Sportpark Molenbeek voetbalt, vanaf 1958 tot en met het seizoen 1983/84, én de informatie uit diverse kranten komt is de naam al snel beslist: Molenbeekpapers, een verwijzing met een knipoog naar de bekende Panama Papers. Het resultaat is een werk van bijna 800 pagina’s over de geschiedenis van de voetbalclub, verdeeld over twee delen. 

Over historie gesproken: er werd ook vóór 1957 al lange tijd gekeken naar een zaterdagclub in Heerde, maar een geschikte locatie werd niet gevonden. ,,Ik heb tekeningen gezien van een sportcomplex op de hoek van de Vicarielaan en Bonenburgerlaan… Dat was niet mis’’, zegt De Ruiter. 

Bladerend door het boek komt hij mooie verhalen tegen. Met enthousiasme vertelt hij over de oefenwedstrijden tegen de familie Plugge uit Scheveningen, waarvan leden speelden bij profclub SHS. Of over het duel tegen het Engelse Jong Albion. En over Wim Schotanus die witte en blauwe bloembollen bestelde, maar uiteindelijk gele en zwarte exemplaren in zijn tuin zag opkomen. Het zorgde voor veel bekijks.

Het boek is in chronologische volgorde opgesteld. ,,Daarnaast heb ik zelf interviews gehouden. Met leden van het eerste uur, met de eerste kampioenen in 1958-1959 of bijvoorbeeld met jonge debutanten. Dat was heel leuk. Je krijgt mooie anekdotes en prachtige verhalen te horen. Wat wel vreemd is: bijna niemand weet wie nou de allereerste trainer van SEH is geweest’’, aldus De Ruiter. 

Een flink deel van die allereerste generatie SEH’ers leeft nu nog. Dat was ook een van de redenen om het project te beginnen ,,Uiteindelijk is het in ieder geval voor het archief van de vereniging. Het is ook de bedoeling dat het beschikbaar komt voor de leden, maar het is nog even de vraag of dat in verband met auteursrechten lukt.’’ 

De Ruiter heeft toestemming bij uitgevers gevraagd om de krantenartikelen in een boekwerk te mogen gebruiken. Daar is momenteel nog geen duidelijkheid over. ,,Maar voor het archief van SEH is dit zeker al een mooie aanvulling.’’ Immers: ‘Opdat wij niet vergeten’, zoals ook in het voorwoord van het boek met hoofdletters staat geschreven. 

geduld

Bij kleine kinderen moet je enig vorm van geduld hebben, maar als leider van een overig seniorenteam nog meer. Geduld omdat je standaard iedere week de vraag krijgt: ‘Hoe laat aanwezig’, ook al staat het er in de twaalf schema’s en drie applicaties die er beschikbaar zijn en je met minder inspanning dan het berichtje te sturen dezelfde informatie te weten zou kunnen komen. Geduld is er ook nodig om, zoals reeds vermeld, iets te kunnen aanschouwen wat een beetje op voetbal lijkt. Het komt ook van pas als je de minder talentvolle goden in je elftal wederom de bal ziet spelen naar die ene vrijstaande speler die niet in zijn team zit. En dat voor de 16e wedstrijd op rij datzelfde seizoen. 

Of dat moment dat je jezelf voor de derde keer de opstelling of de wasbeurt hoort opnoemen, omdat de activiteit die na wedstrijd gepland staat of de verovering van de avond ervoor, toch op dat moment net wat belangrijker is. 

Of dat je voor het 7e seizoen achtereen bent ingedeeld bij dat ene team wat al tig keer achter elkaar kampioen is geworden, met veel te fitte en te goede spelers en om 1 of andere mysterieuze wijze het maar niet lukt om te promoveren. 

fanatisme

Daaraan is geen gebrek. Het feit dat je met weinig talent bewust de keuze maakt om iedere zaterdag weer vol voor de winst te gaan, is vrij fanatiek te noemen. Ook de wijze waarop rugnummers en de schaars aanwezige broekjes en sokken door wisselspelers worden toegeëigend kan als fanatiek worden bestempeld. 

Maar vooral de wil om toch winnend het veld te verlaten, terwijl het doorgaans weinig verschil maakt (worden we 11e of 12e in de 6e klasse BK).  

(ontsnappen aan de) realiteit

Je kunt bij het overige seniorenvoetbal er alle kanten mee op. Wanneer je bij fanatisme de letter ‘m’ eruit laat biedt het ruimte voor fantasie. Die ene voorzet die plots het doel in waait, maar na een uur in de derde helft een ‘bewussie’ was. Of dat die ene pass buitenkant-voet de schoonheid lijkt te hebben van Cruijff in zijn beste dagen, maar in werkelijkheid het meer wegheeft van een struikelende draaideur. Kortom: met fantasie kom je een heel eind en ik denk zelfs dat je het nodig hebt om het te kunnen overleven in het overig seniorenvoetbal.  

kameraadschap

Belangrijkste wat je ontwikkelt is Kameraadschap. Je hebt zodra je start met overig seniorenvoetbal er minstens 15 man bij met wie je leuke zaterdagmiddagen gaat hebben. Een team vol gasten die voor je opkomen als je afgezaagd wordt door de keiharde linksback van de tegenstander. Die blij voor je zijn als je het net laat bollen of een mooie redding op de doellijn hebt. En die het fijn vinden dat je er bent, want daardoor kunnen zij ook voetballen. En bovenal, die zaterdagmiddag graag een biertje met je drinken om de wedstrijd en vervolgens het nieuws, het Europees programma van je favoriete voetbalclub, je werk, het verdere programma van dat weekend en de geopolitieke verhoudingen tussen China en het Afrikaanse continent kunt bespreken. En als je dit allemaal weet te doorstaan kunnen er zomaar vriendschappen voor het leven ontstaan.

ontspanning

Bovenal leidt het bovenstaande (uiteindelijk) tot ontspanning. Ook al verlies je met dubbele cijfers, dan is alsnog het bewegen goed geweest voor je. Daarnaast even uit je dagelijks ritme en omgeving is ook goed voor de geest. En zelfs wanneer je geblesseerd meegaat (want wie anders moet de waterzak vullen) brengt je al ontspanning. En het mooie is, is dat talent totaal geen vereiste is om een leuke voetbalbeleving te kunnen hebben.